Wie we vandaag zijn heeft zoveel te maken met onze geschiedenis. Meestal zijn we ons hier niet van bewust, tot we met onze ‘onverklaarbare’ klachten blijven zitten of doordat we burnout zijn geraakt en naar een systemisch therapeut of coach gaan. Als je gaat zien wat er ook is kan je vraagstuk opeens in een heel ander daglicht komen te staan. Ik weet dat ook uit eigen ervaring komende vanuit een Indonesische familie, met bijbehorende rugzak vol met prachtige Indonesische tradities. En ook met een geschiedenis vol trauma en verdriet.
Nu hoef je niet persé Indische roots te hebben om je op de één of andere manier verstrikt te voelen of niet op je plek. Dat kan zoveel oorzaken hebben. Denk bijvoorbeels aan de oorlog en de rol van familie tijdens de oorlog, een zwaar lot van iemand, een onbereikbare eerste liefde, overleden familieleden die geen plek kregen en waar nooit meer over is gesproken, uit liefde voor de ouders.
Hoe meer liefde, hoe meer gedoe en dat kan in elk (familie-)systeem. Systemisch kijken gaat zo over liefde en loyaliteit naar de voorouders. Zonder dat we ons er bewust van zijn kunnen we het leven van een tante (her)leven, niet ons eigen leven leven en er eindeloos wel naar verlangen, alles doen om maar niet succesvol te hoeven worden uit liefde voor een overleden broer of zus. De lijst met verstrikkingen is lang.
Onlangs las ik een artikel van Ellen Deckwitz over heimwee hebben naar een plek die je niet kent. Zij beschrijft treffend hoe familiedynamieken door generaties kunnen worden doorgegeven. En hoe mensen met Indonesische roots generaties later nog fantoompijn kunnen ervaren door het (secundaire) verlies van het moederland en alles wat daarbij hoort.
Is er überhaupt ook goed nieuws? Jazeker! Als je ondanks al je eerdere inspanningen geen rust kan vinden in je vraagstuk dan is de kans groot dat je klachten een systemische oorsprong hebben. Systemische klachten vragen om een systemische oplossing.
Mijn klant Ida* is een mooi voorbeeld in dit verband. Zij was een ongelooflijke doorzetter die er altijd voor iedereen was maar niet voor zichzelf. Ze raakte burnout en viel uit op haar werk. Ze hoopte dat ze met een paar weken weer aan het werk kon maar het tegendeel was waar. Via via kwam ze bij mij voor een burnoutbehandeling. Bij de intake bespraken we de uitslag van het online vragenformulier dat ze had ingevuld, hebben we stressoren onder de loep genomen, kreeg ze van mij oefeningen om te leren ontspannen en de opdracht om te slapen, slapen, slapen.
Het herstel ging aanvankelijk tergend langzaam.
In één van de volgende consulten hebben we haar vraagstuk systemisch bekeken door oa. te onderzoeken waar haar wieg stond toen ze geboren werd en wie daar aanwezig was.? Toen kreeg Ida het inzicht dat ze net zoals haar moeder deed: ‘Niet lullen maar poetsen. Gewoon doorgaan!’ Uitrusten was voor watjes in haar gezin van herkomst. Pas na de juiste interventie kon Ida dit bij haar moeder laten en kon ze luisteren naar haar lichaam en voor zichzelf gezonde keuzes maken.
Pas toen kon zij echt gaan werken aan haar herstel.
*Ida is niet haar echte naam
Geef een reactie