‘Waar hoor je het nare geluid, waar komt de stem vandaan?’, vroeg ik hem. ‘Hierzo, bij mijn rechteroor’, gaf hij aan. ‘Okee, concentreer je op het geluid dat van rechts je rechter oor in komt en verplaats het langzaam naar je andere oor, instrueerde ik hem. Hoe klinkt het nu?’ Verbaasd en opgelucht keek hij me aan. ‘Dit is heel erg vreemd, ik hoor het nog wel maar het doet me veel minder. Op de één of andere manier lijkt het veel minder binnen te komen.’
En zo is het! Ik zie veel mensen die kampen met pijnlijke herinneringen, nare beelden en nare geluiden. Ik luister geïnteresseerd naar hen en naar hun verhaal en ik luister ook naar hoe zij hun denken hebben georganiseerd, want emoties komen niet uit de lucht vallen. Ons denken bestaat uit representaties van beelden en geluiden en die geven de emotie. Ofwel, als je geëmotioneerd bent dan komt dat door iets wat je hebt gehoord of gezien (of geroken of geproefd).
In sommige gevallen kan je er lang hinder van ondervinden en het kan heel goed een beeld of geluid zijn waar anderen totaal geen last van hebben. Denk maar eens aan het geluid van de tandartsboor, slecht nieuws horen van je arts, ziekenhuisgeluiden (of -geuren), steeds de stem horen van iemand die je ooit heeft uitgescholden, de stem van een van je ouders, het beeld van een ongeluk dat je hebt gezien en niet van je netvlies krijgt, het beeld van een dierbare in een grafkist. Het kan zelfs gaan over een ‘simpel’ logo zoals ik uit eigen ervaring heb ondervonden. Lang geleden kreeg mijn vader slecht nieuws in het Dijkzigt ziekenhuis, het tegenwoordige ErasmusMC. Twee jaar later overleed hij. En elke keer als ik het logo van dat ziekenhuis zag moest ik huilen.
De herinnering her-inneren
Het verbaasde mij destijds. Nu jaren later als master destination coach vind ik het volslagen logisch als iemand me zoiets vertelt. Als mijn klant deze ervaring niet meer wil hebben dan luister ik en stel ik vragen om te ontdekken hoe hij dat (onbewust) in z’n mind heeft georganiseerd, om vervolgens de angel uit het nare beeld of geluid te halen halen. Je zou kunnen zeggen dat we de herinnering als het ware her-inneren. De herinnering blijft, maar raakt niet meer. Dat geeft een ongelooflijke innerlijke rust en is een boost voor je mentale gezondheid.
Wat we trouwens met elkaar overeenkomstig hebben is dat we bijna allemaal een voorkeurs-oor hebben. Als ik de telefoon opneem dan doe ik de telefoon eigenlijk altijd aan mijn rechter oor. Zodra ik merk, dat ik beter afstand kan houden (bv. door wie de beller is, zijn stem, de toon of het tempo of volume van praten of door het onderwerp) dan doe ik de telefoon snel naar mijn andere oor. De boodschap en de stem van de ander komt hier veel minder binnen.
Dus een volgende keer, wanneer je weer een beller hebt (of misschien wel die ene beller) is het wellicht interessant om hier eens eens mee te experimenteren.
Geef een reactie